"Dream about reality"

See? Our world is slowly dying

I'm not wasting no more time.

» klik «

"Śniła mi się rzeczywistość"

          Oparła się o drzwi budynku z czerwonym dachem, serce łomotało jej dziko w piersi, a całe ciało było zimne jak bryła lodu. Twarz posiniała, na policzkach wykwitły jej czerwone plamy jak w gorączce. 

Wycofała się spod drzwi budynku Hokage, machinalnie podtrzymując je zamknięte przez cały czas, bez żadnego planu. Wewnątrz płomienie strzelały wyżej i wyżej. Woń spalenizny biła pod nocne niebo. Oddaliła się. W głąb miasta.

          Serce głucho, pospiesznie waliło jej w piersiach. Żyły na szyi i skroniach nabrzmiały. Umysł wypełniała potężna wiedza: poznała moc, poznała otchłań. Kobieta modliła się, klęcząc pokrwawionymi stopami. Przy każdym oddechu z jej gardła wyrywało się łkanie, a na ulicy, dookoła rozlegały się szelesty, szmery i westchnienia, kiedy tryskająca z niej energia poruszała wszystkim dookoła. Ławki podnosiły się i opadały, latarnie bezgłośnie krążyły po ciemnej, pustej ulicy. Nikogo tu nie było - a nawet jeśli, to dzielnie się przed nią chował.

          Chciała odnaleźć Go i dokończyć dzieła zniczszenia.

Znów ruszyła przed siebie, skręcając w kolejną alejkę. Popatrzyła na tłum płynący ulicą w stronę centrum miasta. Ludzie. Zwierzęta. Niech zatem spłoną. Niech ulice wypełnią się smrodem ich ofiary. 

Musiała patrzeć gdzie stawia nogi. Obeszła jakieś ciało, z którego została tylko kupa łachmanów. Miały obrączkę na palcu, ale poza tym były całe czarne. 

          Płomienie zajęły już całą zachodnią stronę wioski, a brama wyjściowa zatrzasnęła się z hukiem, jakby zamknięta mocnym podmuchem wiatru.

Ciało kobiety zajęło się ogniem. Tłum patrzył na protagonistkę ze zdumieniem, kiedy zaczęła płonąć. Próbował się wydostać z miasta, lecz nie było ucieczki. 

     - Tobirama! Tobirama! - wydawało mu się, albo do drzwi ktoś bardzo intensywnie walił. - Proszę, muszę wejść! 

Głos dziecka roznosił się po całym korytarzu, ba - budynku. Wydzierało się w niebogłosy, budząc tym samym Drugiego.

     - Kto tam? - mruknął na wpół przytomny.

     - Hiruzen, Mistrzu! - odparł młodzieniec.

           Senju leniwie posniósł głowę, jednak ukłucie w karku sprawiło, że praktycznie natychmiast zareagował na ból i złapał się za niego. Syknął cicho i zaczął kręcić łbem na prawo i lewo, by przywrócić zastałe mięśnie do normalnego stanu.

          Ja pierdole, co to było. Sen? Ile tak leżałem, mam wrażenie, że całe wieki.

Czuł w głowie ciężkie uderzenia tętna. Nie mógł zebrać myśli. Mężczyzna zerwał się z wygodnego krzesła i podbiegł do okna. Konohagakure, jego ukochana wioska była cała i zdrowa. Odetchnął z ulgą.

          A jednak. Sen.

          - Wejdź, Hiruzen. - odkrzyknął Tobirama. Przetarł jeszcze na szybkości oczy i ponownie usadził się w ogromnym fotelu, zarzucając nogi na biurko.

     - Popatrz! Popatrz co znalazłem, Mistrzu! - do gabinetu przedarł się niziutki brunet. Trzymał w dłoniach ogromną, czerwoną ropuchę. Była jeszcze większa i jeszcze bardziej obrzydliwa niż ta, którą chłopiec przyniósł mu ostatnio.

     - Choleeera jasna! - Senju zrobił wielkie oczy i zerwał się z fotela, prawie z niego spadając. - Zabierz mi to stąd! I to już! - wrzasnął, prawie piskliwym głosem.

          Skąd mu się to wzięło, do kurwy nędzy...

     - Ja uważam, że jest piękna. - naburmuszony dzieciak stanął w połowie drogi do biurka Hokage. - Nie rozumiem, czemu się ich boisz, Mistrzu? 

     - Wcale się ich nie boję... - mruknął, wystawiając zza swego biurka jedynie oczy i nos. 

     - Jaaasne... - rzucił Sarutobi wychodząc z gabinetu. Niedowierzanie wręcz wylewało się z niego wielkimi falami.

I jak Wam się podoba? Bo mi nawet nawet!

Mam nadzieję, że chociaż niektórzy zotaną tu na dłużej,

zainteresowani moją wersją historii Tobiramy.